Aby stworzyć kokon, larwa owija się wokół siebie jedwabną nicią. Nić ta jest tworzona z ciała i energii larwy. W ten sam sposób wijące się ścieżki Cocoon reprezentują ciało i energię. Każdy utwór oddaje rzeczywistą, skończoną ilość energii. Te improwizacje delikatnie owijają się wokół czasu ich tworzenia, tworząc ochronną kapsułę ucieleśnionej chwili.
S. Hollis Mickey cierpi na ciężkie zapalenie mózgu i rdzenia, które znacznie ogranicza jej zdolność do grania muzyki. Ta złożona, ograniczająca energię choroba pozbawiona skutecznego leczenia lub lekarstwa hamuje fizyczną, emocjonalną i poznawczą wydajność Hollis i uniemożliwia jej siedzenie lub stanie przez jakikolwiek czas.
Aby móc dalej tworzyć, Hollis miała pomoc w skonstruowaniu zestawu nagraniowego z rozstawionymi instrumentami – gitarą, fletem, fisharmonią, kalimbą, zabawkowym pianinem i pedałami efektów, a wszystko to uzupełnione jej wijącymi się liniami wokalnymi. Kiedy czuła się na siłach, siadała w tej aranżacji i bez przygotowania czy kompozycji grała do momentu, w którym nie miała już sił. Tak więc każdy improwizowany utwór dźwiękowo oddaje fizyczne możliwości Hollis na ten dzień. Grając, skupiała się zarówno na tworzeniu dźwięku, jak i na stanie swojego ciała, starając się nie przekraczać fizycznych ograniczeń. Cierpka, trzewna kadencja sprawia, że dźwięk wychodzi z ciała Hollis w świat i dociera do słuchacza.
W momencie wydania tego albumu choroba Hollis postępowała i nie była w stanie tworzyć muzyki przez sześć miesięcy, a jej ostatnie granie zostało uwiecznione na Cocoon. W ten sposób album służy również jako nagrane wspomnienie, ślad dawnego ciała i sposobu wyrażania. Obecnie jest całkowicie przykuta do domu, z niewielką fizyczną zdolnością do nawet krótkiego kontaktu z innymi. Cocoon zaprasza słuchacza do przestrzeni połączenia w czasie i przestrzeni, wspólnej medytacji, w ciele i na ciele.
Cocoon to wytwór formy w trakcie transformacji. Kontener stworzony do intensywnego wypoczynku. Wejdź w tę dźwiękową przestrzeń, aby ucieleśnić się teraz.
Opracował: Artur Mieczkowski