Odkąd pamięta, Aurélie Raidron było pochłonięte hałasem i nieskończonością głębin. Cienie i czerń, strach i eskalacja, drony i upadki.
Ich prace portretowe badają zatem materiał obrazu i gęste dźwięki, które z nim łączą, jednocześnie zanurzając swoich modeli w atmosferze graniczącej z koszmarem lub stopniowym wymazywaniem pamięci. Współpracując z artystami sceny metalowej, noise, muzyki eksperymentalnej i improwizowanej (Magrava, Cyril Meysson, Camila Nebbia, Tomomi Kubo, itp.), a także muzyki ludowej (Claire Days, itp.), próbują połączyć to, co materialne i niematerialne. Ich protokoły rozwoju składają się z chemii DIY i leseferyzmu: lubią przesuwać granice swoich już przestarzałych materiałów eksploatacyjnych, konfrontując je z procesami interwencyjnymi, które czasami są improwizowane lub niestabilne.
W swoim podejściu do fotografii eksperymentalnej (seria Anatomies) lubią również poddawać media ich własnym ograniczeniom materiałowym lub funkcjonalnym i manipulować nimi poza ich ramami odniesienia. Ich zdaniem ich obrazy są procesualne, a ich wyniki muszą zostać poddane próbie uwagi. Jako artyści autystyczni, szczegóły i możliwości, którym poddawana jest zmysłowość, zmuszają ich do rozważania obrazów z intensywną uwagą i zachęcają nas do poświęcenia czasu nie tylko na oglądanie obrazów, ale także na uważne przyjrzenie się powierzchniom i ich ulgom.
Jako wokalistko występuje w öOoOoOoOo (Samen, 2016) i śpiewa dla duetu Cyril Meysson – Aurélie Raidron, eksperymentalnego i improwizowanego, nieidiomatycznego projektu łączącego przygotowaną gitarę i głos.
(Translate: Przemek Król)
For as long as they can remember, Aurélie Raidron has been absorbed by the noise and infinity of the deep. Shadows and blackness, fear and escalating, drones and falls.
Their portrait work thus probes the material of the image and the thick sounds they link to it, while immersing their models in an atmosphere bordering on the nightmarish or the gradual erasure of memory. Working with artists from metal, noise, experimental and improvised music scenes (Magrava, Cyril Meysson, Camila Nebbia, Tomomi Kubo, ect.) as well as folk music (Claire Days, etc.), they attempt to fuse the material and the immaterial. Their development protocols are made up of DIY chemistry and laissez-faire: they likes to push back the limits of their already outdated consumables by confronting them with intervention processes that are sometimes improvised or unstable.
In their approach to experimental photography (Anatomies series), they also like to subject media to their own material or functional limits, and manipulate them beyond even their frame of reference. In their view, their images are processual, the results of which must be put to the test of attention. As an autistic artist, the details and possibilities to which sensoriality is subjected compel them to consider images with intense attention, and they invite us to take the time not just to see the images, but to look also at the surfaces and their reliefs with care.
As a singer, they perform in öOoOoOoOoOo (Samen, 2016) and sing for the duo Cyril Meysson- Aurélie Raidron, an experimental and improvised non-idiomatic project combining prepared guitar and voice.
