Notatka od Siavash Amini
Zacznę od tego, że mam obsesję na punkcie teorii strojenia, rytmu i maqam Safi-al-din Urmaviego. Zaczęło się to w mojej ostatniej klasie liceum, kiedy to irańscy badacze muzyki dyskutowali na temat jego 17. tonowej skali i tego, czy ma ona jakiekolwiek zastosowanie w muzyce irańskiej tamtych czasów.
Przez ostatnie pół dekady dużo myślałem o tych dyskusjach i bardziej ogólnych debatach na temat strojenia w systemie maqam z XIII wieku.
Nie wiedziałem, jak podejść do tych kwestii, ale zacząłem je rozumieć podczas tworzenia A Trail of Laughters. Zdecydowałem, że znaczenie tych strojów nie może być zbadane za pomocą konwencjonalnych instrumentów i technik kompozytorskich. Nie chcę też podchodzić do nich w sensie historycznym. Chcę użyć ich jako surowca i znaleźć swoje podejście, zapożyczając z muzyki eksperymentalnej i elektronicznej naszych czasów.
Zjawisko, obraz pojawiający się i znikający, nabierający kształtu w jednej chwili i znikający w następnej, coś, czego nie jesteś pewien, czy widziałeś, wymaga szczególnego środowiska, aby go doświadczyć. Coś widzianego lub odczuwanego w nieokreślonej przestrzeni, jak rysunki Redona. Próbowałem sprawdzić, czy te systemy strojenia (głównie 17. tonowa skala Urmaviego) mogą być punktem wyjścia do stworzenia takiej przestrzeni dla siebie, pozwalając ich częstotliwościom i interwałom przetaczać się po sobie i pozwalając powstałym dźwiękom i teksturom unosić się, rozbijać, rozlewać i rozlewać.
Być może moje inne obsesje, a mianowicie ciemność, światło i śmierć, mogą być przynajmniej w pewnym sensie kontemplowane w tej zacienionej, nieokreślonej przestrzeni i być może coś tu i ówdzie da się odczuć.
Data wydania: 7 lipca 2023 r.
Opracował: Artur Mieczkowski