Mt. Hadamard National Park jest debiutem kompozytora, programisty i projektanta instrumentów Matthiasa Puecha w Hallow Ground. Zainspirowany matematycznymi i artystycznymi podejściami, których celem jest zarówno kontemplacja, jak i kontrola złożoności, tytułowy pięcioczęściowy utwór bada naturalne i mistyczne siły poprzez to, co Puech nazywa „audio-naturalistycznym hałasem”. Kompozycja ta jest uzupełniona przez dwa kolejne utwory, które podążają za podobnymi koncepcjami: “Suspension” emuluje zjawisko chemiczne o tej samej nazwie, podczas gdy “Imperceptible Life” opiera się na muzycznych możliwościach stridulacji. Na przestrzeni całego albumu, Puech w wyjątkowy sposób podchodzi do muzyki elektroakustycznej i elektronicznej, tworząc unikalne przestrzenie dźwiękowe, a także składając hołd nieprzewidywalności świata, w którym żyjemy.
Jacques Hadamard był pionierem wśród fizyków i matematyków, których na początku XX wieku zastanawiały procesy, które są deterministyczne, ale trudne do przewidzenia. Puech wskazuje na najbardziej znany przykład w tym zakresie: „Zasady dynamiki płynów, które rządzą przepływem powietrza są dobrze znane, jednak paradoksalnie nawet przy dzisiejszej mocy obliczeniowej bardzo trudno jest dokładnie przewidzieć pogodę”. Badając matematykę i historię teorii Chaosu, Puech poczuł się również przyciągnięty do ruchu artystycznego z połowy XIX wieku w Ameryce Północnej, tzw. szkoły malarstwa znad rzeki Hudson. „Ci romantycy malowali większe od rzeczywistości sceny amerykańskiej dziczy, często przedstawiając cudowne, ale nieprzyjazne piękno wraz z burzliwą pogodą, wyolbrzymiając ich wielkość” – wyjaśnia. Podkreśla również, że powstanie ruchu artystycznego zbiegło się ze stopniowym oswajaniem miejsc, które wybrał jako źródło inspiracji i temat. Zaledwie kilkadziesiąt lat później powstały parki narodowe. Miały one służyć zachowaniu tych naturalnych krajobrazów, ale paradoksalnie sztucznie ograniczały ich dzikość.
Zafascynowany obiema próbami kontemplacji i kontroli złożoności albo poprzez koncepcje matematyczne, albo poprzez bezpośrednią ingerencję w konkretny porządek naturalny, Puech zastanawiał się, co by się stało, gdyby te próby się spotkały: „Co by było, gdyby Hadamard, wspinając się na niezbadane lądy, miał odkryć nie obiekt matematyczny, ale krainę, którą mógłby nazwać swoim imieniem?”. Park Narodowy Mt. Hadamard oferuje zatem według słów Puecha „audio-naturalistyczny noise meandrujący przez wymyśloną przestrzeń, która podlega arbitralności sił naturalnych i mistycznych.” Dźwięki, ułożone w zamaszystej i napiętej dynamice, służą jako wielorakie czynniki w ramach złożonego systemu. Syntetyczna flora i fauna stworzona przy użyciu instrumentów kompozytora-performera wydaje się niesamowicie znajoma, a czasem nawet niepokojąco wroga. Mt. Hadamard National Park to artystyczna ekspresja zjawisk przyrodniczych, ale także medytacja nad piętnem, jakie odciskają one na psychice ludzi, którzy się z nimi stykają.
Krótki utwór “Suspension” nawiązuje do podobnej idei. „W chemii, zawiesina to mieszanina małych cząstek stałych w cieczy” – wyjaśnia Puech – „Na początku będą one błądzić w cieczy losowo, dając wrażenie jednorodności; z czasem powoli opadną na dno, pozostawiając ciecz pozornie czystą”. Proces ten odzwierciedlają akwatyczne, acz namacalne dźwięki, a także dynamika, która powoli zbiega się w kierunku gęstości, zanim kompozycja zakończy się na spokojnej nucie. 14 minutowy “Imperceptible Life” oparty jest na występie na żywo z 2019 roku, który po raz pierwszy został pomyślany jako pełnowymiarowa jazda próbna pewnego nowego sprzętu elektronicznego, który Puech wówczas projektował. Eksploruje on muzyczny potencjał stridulacji, aktu tworzenia dźwięków poprzez pocieranie pewnych części ciała – w świecie owadów, powszechnego środka komunikacji. I znowu, podejście Puecha nie jest ani czysto naturalistyczne, ani tylko mimetyczne. „Niedostrzegalne życie” to raczej kolejna artystyczna refleksja na temat chaosu i porządku oraz tego, jak odnosi się do nich ludzka percepcja i emocje.
Jako całość, Mt. Hadamard National Park nie tylko odzwierciedla zjawiska naturalne, ale przekształca je w sposób, który jest emocjonalnie sugestywny: złożoność i pozorna arbitralność kompozycji Puecha ujawnia ukryte piękno, które jest w równym stopniu nawiedzające i pocieszające.
Premiera: 31 stycznia 2023
Opracował: Artur Mieczkowski