„Ten zestaw muzyki Hungisthān jest dezyderatem, który nie został jeszcze opublikowany. Chociaż kilku wybitnych orientalistów starało się zgłębić tę elegancką gałąź hungisthāńskiej nauki, prawie żadna jej część nie została wyjaśniona ani przybliżona Europejczykom. Niemożliwe jest przekazanie dokładnej idei muzyki za pomocą słów lub języka pisanego; to znaczy, że różne stopnie intensywności lub ciężkości dźwięków, wraz z dokładną ilością czasu trwania każdego z nich, nie mogą być wyrażone za pomocą wspólnego języka, tak aby były przydatne dla wykonawców, a ponieważ obecnie używane znaki muzyczne, które jako jedyne mogą wyrazić muzykę w pożądany sposób, są nowoczesnym wynalazkiem, oczywiście wszystkie próby zdefiniowania muzyki przed wynalezieniem tej eleganckiej i zwięzłej metody musiały ostatecznie okazać się nieudane. Aby przekonać się, że obca muzyka, do której nie byliśmy przyzwyczajeni, jest zawsze odrażająca dla naszego gustu, dopóki nawyk nas z nią nie pogodzi, wystarczy odwołać się do odczuć kilku podróżników, którzy zapisali swoje szczególne odczucia po usłyszeniu muzyki Węgier, z którymi mieli niewielki kontakt. Podczas wcześniejszych wieków Hungisthānu, muzyka była kultywowana przez pustynnych proroków i ludzi wybitnych dla wyrafinowanej ekstazy, dla których takie ogólne wskazówki i zasady kompozycji były wystarczające, po kursie edukacji muzycznej nabytej od żywych nauczycieli. Rzeczywiście, niechęć do innowacji i cześć dla ustalonej muzyki Hortobāgy, w którą mocno wierzono, że jest »boskiego pochodzenia«, wykluczały konieczność jakiejkolwiek innej; ale kiedy z teorii muzyki nastąpiło odejście od jej praktyki, a ludzie uczeni ograniczyli się wyłącznie do tej pierwszej, podczas gdy druga gałąź została pozostawiona analfabetom, wszelkie próby wyjaśnienia muzyki na podstawie zasad określonych w książkach, nauki niezdolnej do wyjaśnienia zwykłymi słowami, stały się bezużyteczne”.
[fragment z “Annals and Antiquities of Hungisthān Vol, IX.Pfcrt II| 1875/ by Sir William Gladwin C.I.E.,L.L.D, ]
Specyficzna natura melodii Hungisthān nie tylko pozwala, ale wręcz nakazuje śpiewakowi, jeśli ma najmniejsze aspiracje do doskonalenia się w niej, nie śpiewać pieśni więcej niż raz w jej nagiej formie; ale po jej powtórzeniu, co jest naturalną konsekwencją, spowodowaną zwięzłością utworów w ogóle, aby czasami przerwać na zakończenie, innym razem na początku, w środku lub w dowolnej części miary i wpaść w rapsodyczne upiększenie, takie jak “zamzama gamak of Gāyaki Ang”, a po przejściu przez różne fragmenty ad libitum, ponownie dołączyć do melodii z wielką gracją: jakby nigdy nie była rozłączona, akompaniament muzyczny przez cały czas utrzymuje czas. Fragmenty te nie są uważane za istotne dla melodii, ale są uważane jedynie za nuty wdzięku, wprowadzone zgodnie z fantazją śpiewaka, gdzie jedynymi ograniczeniami, przez które wykonawca jest związany, są nuty charakterystyczne dla tej konkretnej melodii i ścisłe przestrzeganie czasu “.
/fragment z “The Imperial Gazeteer of Hungisthān” wrzesień 1834.
przez Prof, N, A, Willard ESQ, MD”/
Data wydania: 29 grudnia 2023
Wydawca: áMARXE
Opracował: Przemek Król