XXI WROCŁAW INDUSTRIAL FESTIVAL


SCHRÖTTERSBURG (PL)

SCHRÖTTERSBURG Anxious Magazine

Schröttersburg to zespół z Płocka kojarzący się głównie z nurtem post punk. Grupa do tej pory wydała płyty “Krew”, “Ciało”, “Melancholia”, “Melancholia. Dekonstrukcje”, “Dalet”. Po nagraniu tego ostatniego albumu, podczas lockdownu zespół skupił się na próbach, eksperymentowaniu z nowym instrumentarium, a także z innymi rodzajami muzyki. W trzy miesiące, podczas długich improwizacji powstał kolejny materiał, „Om Shanti Om”. Materiał gdzie obowiązuje początek i koniec, gdzie duchowość miesza się z rytuałem miasta, industrialne szumy z orientalnymi melodiami, psychodeliczne mantry z plemiennymi rytmami. Na koncercie we Wrocławiu, Schröttersburg przedstawi właśnie te dźwięki spod ukrytej konstelacji. Płyta „Om Shanti Om” ukazała się w kwietniu 2022 roku za sprawą kilku wydawnictw (Zoharum, DIY Koło, NIC, Bat Cave Productions, Estaboy Rec.).

Recenzja w Anxious: SCHRÖTTERSBURG – „Om Shanti Om”

Recenzja w Anxious: SCHRÖTTERSBURG Dalet

Recenzja w Anxious: SCHRÖTTERSBURG – „Melancholia. Dekonstrukcje”


FRETT (PL)

Frett Anxious Magazine

FRETT to solowy projekt Macieja Fretta, znanego z grup Job Karma i 7JK (tworzonego z Mattem Howden’em), kuratora i szefa m.in Wrocław Industrial Festival, od lat 90 aktywisty wrocławskiej sceny niezależnej. Na wydanej w 2020 roku płycie „The World as a Hologram” (Ant-Zen, Gusstaff Records) krwisty old school industrial zderza się czołowo ze stylistyką IDM/techno, tworząc surową paletę analogowych dźwięków opartych na tanecznych przemysłowo-plemiennych rytmach, przeszywaną bezdusznymi wokalami, z elementami noise i ambient.
Odchodząc w pewien sposób od transowego ambientu, charakterystycznego dla Job Karma, wielu kompozycjom, Frett nadaje niemal popową strukturę. Maszynowe loopy podszyte plamami niskich brzmień mogą stanowić ścieżkę dźwiękową do nieistniejącego filmu. Wywodzące sie z post punkowego rodowodu autora, retro futurystyczne synth melodie i mocne rytmy dobrze sprawdzą się także na parkiecie. Na żywo, spiritus movens Frett – Maciej Frett występuje wraz z Anną Frett.


SPIRITUAL FRONT (IT)

playing album “Armageddon Gigolo”

Spiritual Front Anxious Magazine

SPIRITUAL FRONT. Dekadencja, kabaret i melancholia – ta odmiana neofolku (czy też nihilistic-suicide-popu, jak swoją muzykę określają członkowie zespołu) którą prezentuje Spiritual Front, pełna jest wymienionych na początku żywiołów. Grupa powstała w 1999 jako projekt prowadzony przez Simone Salvatori, włoskiego gitarzystę, autora tekstów i twórcę koncepcji artystycznej zespołu. Ich tak zwany mafia-folkszybko zwrócił uwagę publiczności i krytyków, widząc coś nowego w skostniałej już konwencji apokaliptycznego folku. Charyzmatyczne dźwięki gitary akustycznej, militarny rytm bębnów, melancholijne wokalizy i kabaretowy nastrój okazały się być bardzo ożywczym koktajlem. To wszystko w połączeniu z wykorzystaniem field recording w ich twórczości stawia grupę jako jedną z najbardziej oryginalnych i eklektycznych w tej kategorii wagowej i estetycznej. Elementy rocka, tanga i wielu innych nawiązań doprowadziły do tego, że Spiritual Front osiągnął status pewnego kultu, z wciąż rosnącą liczbą jego wyznawców.

Zespół tworzy obecnie trzech muzyków: wokalista Simone Salvatori, który gra także na gitarze akustycznej,  gitarzysta Jack Puri (gitara elektryczna) oraz perkusista Andrea Freddy Nio. Bez wątpienia wszyscy członkowie zespołu to świetni muzycy, jednak Spiritual Front nie byłby tym, czym jest, gdyby nie charyzma, charakterystyczny głos i porywające umiejętności aktorskie lidera – Simone Salvatori. To on nadaje kierunek, w którym z takim sukcesem rozwija się zespół. Muzyka Włochów mogłaby stanowić doskonałą ilustrację gangsterskich filmów. Podobny klimat stwarzają muzycy podczas koncertów – występując w czarnych garniturach i białych krawatach nie pozostawiają żadnych wątpliwości: zapraszają na prawdziwą podróż w czasie, gdzieś w lata 40-te, 50-te. Nihilizm stanowi hasło programowe Spiritual Front (taki tytuł nosi epka wydana w 2003 roku) i to właśnie nihilistyczne podejście do świata i rzeczywistości pojawia się w tekstach zespołu. Teksty traktują także o miłości, o pokrętnych relacjach między ludźmi – uczucia te jednak opisywane są w sposób przewrotny, często zaskakujący. Tę inaczej pokazywaną/pojmowaną miłość zdaje się podkreślać image tworzony wokół zespołu balansujący pomiędzy wybujałym erotyzmem a perwersją. Na tegoroczny WIF zespoł powróci ze specjalnym show podczas którego zagra materiał  ze swojej klasycznej już  płyty “Armageddon Gigolo”.


EGOIST (PL)

Egoist Anxious Magazine

Egoist to powołany do życia przez łodzianina – Kubę Włodarskiego, jednoosobowy projekt eksplorujący szeroko pojęte przestrzenie elektroindustrialne.
Brzmienie Egoist, nawiązujące do kanadyjskiej szkoły ebm/indus, charakteryzują kanonady mechanicznych beatów i ciężkich basowych sekwencji, nieustannie flirtujących ze specyficznym tanecznym feelingiem. Na scenie Kuba wspomagany jest przez znanego z rozmaitych przedsięwzięć muzycznych (Controlled Collapse, Cliks) Wojtka Króla.
W 2020 r. w labelu Aliens Production ukazał się debiutancki LP Egoist – “Breaking Moment”, rok później światło dzienne ujrzał remiks album “Phantoms”.


RAMLEH (UK)

RAMLEH Anxious Magazine

Założony w 1982 roku przez Gary’ego Mundy’ego Ramleh to nie tylko jeden z najważniejszych współcześnie istniejących brytyjskich projektów industrialnych – to także jedna z kluczowych grup dla całej undergroundowej sceny ze Zjednoczonego Królestwa i nie jest przesadą nazywanie tego zespołu jednym z najbardziej wpływowych i przełomowych na gruncie całej muzyki niezależnej ostatnich 30 lat. Muzyka formacji leży na przecięciu wielu, czasem całkowicie od siebie odmiennych tradycji i nurtów muzycznych, równomiernie czerpiąc inspiracje z takich estetyk, jak wczesny industrial, wolna improwizacja czy wszelkie tradycje dwudziestowiecznej awangardy i manifestując się w równie bogatej i różnorodnej odsłonie, która oparta jest przede wszystkim na połączeniu żywiołów power electronics, avant rocka i nowoczesnego noise. Na początku istnienia projekt przede wszystkim był łączony z power electronics i tradycyjnym noise, lecz w latach 90-tych zespół zaczął eksperymentować z bardziej tradycyjnymi rockowymi strukturami. Ramleh wniósł jednak świeży powiew w to, co zwykło określać się noise rockiem – w ich wersji było zdecydowanie więcej mroku i psychodelii niż w muzyce pozostałych przedstawicieli tego nurtu z tamtych czasów. W chwili obecnej Ramleh ma dwie inkarnacje – jedna z nich to rockowe trio, a druga to duet power electronics.


THOROFON (D)

THOROFON Anxious Magazine

Thorofon, niemiecki projekt muzyczny, grający industrial i power electronics, został powołany do życia w 1995 roku przez Daniela Hofmanna, znanego na muzycznej scenie jako Anton Knilpert, wspieranego przez charyzmatyczną wokalistkę Geneviève Pasquier. Grupa początkowo podążała artystyczną ścieżką i muzyczną tradycją wytyczoną przez takie formacje, jak Throbbing Gristle czy SPK, ale szybko wyewoluowała, wypracowując swój rozpoznawalny i unikalny styl. Zespół zyskał rozgłos i uznanie na scenie postindustrialnej wraz wydaniem debiutanckiego albumu  Maximum Punishment Solutions z 1997 roku. Podczas gdy Anton Knilpert i Geneviève Pasquier pozostają centralnymi i stałymi członkami formacji, zapraszają też do współpracy często innych muzyków, takich jak Julius Gospodard & Tikki Nagual. Po dziesięciu latach istnienia, formacja przekształciła się w nowy projekt o nazwie The Music Wreckers, a sam Knilpert zmienił swój artystyczny pseudonim na Dan Courtman. Pod koniec 2010 roku muzycy zdecydowali się wrócić do grania pod szyldem Thorofon.